Euro jest wspólną walutą krajów Unii Europejskiej. Dotychczas wprowadziło ją u siebie 16 krajów. Po spełnieniu kryteriów konwergencji euro powinny wprowadzić wszystkie kraje członkowskie UE, z wyjątkiem Danii i Wielkiej Brytanii, które zastrzegły sobie prawo swobodnej decyzji w tej sprawie. O wprowadzeniu euro zadecydowano w Traktacie z Maastricht, powołując do życia unię gospodarczą i walutową. Euro jest używane w transakcjach bezgotówkowych od 1 stycznia 1999 r., a wprowadzenie banknotów i monet euro nastąpiło z dniem 1 stycznia 2002 r.
Zasadność wprowadzenia wspólnej waluty dla kilku krajów analizuje teoria optymalnych obszarów walutowych, precyzująca zarazem warunki sukcesu takiego przedsięwzięcia.
Najczęściej wymieniane korzyści z wprowadzenia euro są następujące:
wprowadzenie wspólnej waluty oznacza, że znika potrzeba dokonywania wymiany walut i związanych z tym kosztów.;
eliminacja ryzyka kursowego powinna prowadzić do szybszego rozwoju handlu, a w ślad za tym do redukcji przeciętnych kosztów produkcji dzięki korzyściom skali;
uniezależnienie waluty od wpływu krajowej polityki spowoduje wzrost zaufania i wiarygodności polityki makroekonomicznej oraz spadek oczekiwań inflacyjnych;
na całym obszarze euro nastąpi spadek stóp procentowych;
na rynku wzrośnie presja konkurencyjna, dzięki zwiększeniu przejrzystości rynku i większej sile przetargowej nabywcy w stosunku do sprzedawcy.
Z kolei po stronie kosztów związanych z przystąpieniem kraju do unii walutowej wymieniane są najczęściej dwa zjawiska:
ryzyko tzw. asymetrycznych szoków. Z asymetrycznym szokiem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy zjawiska negatywnie wpływające na tempo rozwoju i poziom bezrobocia w danym kraju nie dotykają innych krajów unii walutowej. Dotyczyć to może zarówno kształtowania się sytuacji zewnętrznej kraju (np. załamanie handlu z partnerami gospodarczymi spoza strefy wspólnej waluty), jak i rozwoju sytuacji wewnętrznej (np. odmienny niż w pozostałych krajach unii walutowej przebieg wewnętrznego cyklu koniunkturalnego).