Dzieci ulicy

„Dzieci ulicy” to osoby poniżej 18. roku życia, które przez krótszy lub dłuższy czas żyją w środowisku ulicznym. Przenoszą się z miejsca na miejsce, nawiązując kontakt z grupą rówieśniczą lub innymi osobami na ulicy. Oficjalny adres tych dzieci to adres rodziców lub jakiejś instytucji socjalnej. Dzieci te mają słaby kontakt ze swoimi rodzicami, z przedstawicielami szkół i instytucji wspomagających, które ponoszą za nie odpowiedzialność lub w ogóle nie mają takiego kontaktu.

International Association for Street Children AIDER

Wyróżnia się trzy typy „dzieci ulicy”:
• dzieci żyjące na ulicy – uciekły od swych rodzin i mieszkają na ulicy,
• dzieci pracujące na ulicy – mieszkają w swych domach, jednakże większość czasu spędzają na ulicach i samodzielnie zaspokajają swoje potrzeby,
• dzieci z rodzin żyjących na ulicy – mieszkają na ulicach razem ze swymi rodzinami.

UNICEF, 1986.

„Dzieci ulicy” spędzają praktycznie cały czas na ulicy. W domu właściwie tylko nocują. Na ulicy znajdują („załatwiają”) wszystko – od pieniędzy począwszy, po żywność, zabawki i ubrania. Nie znają wartości pieniądza i rzeczy. Znajdują przyjemność w niszczeniu mienia. Często są członkami nieformalnych grup dziecięcych, gdzie obowiązuje kult siły. Wdają się w bójki lub napadają na przypadkowych ludzi. „Zarabiają” głównie żebrząc i kradnąc, a zdobytymi towarami handlują między sobą lub na bazarach. Część dzieci eksperymentuje z alkoholem, klejami i używkami, gdyż brak zajęć i opieki, sprawia, że staje się to atrakcyjną formą spędzania czasu. Prawie wszystkie „dzieci ulicy” mają poważne kłopoty w szkole z powodu wagarów, agresji i niskich możliwości intelektualnych, spowodowanych zaniedbaniem wychowawczym. Powielają styl życia swoich rodziców, stając się częścią marginesu społecznego. Brak prawidłowych wzorców w rodzinie powoduje, że dzieci nie potrafią nawiązywać bliskich i konstruktywnych relacji z rówieśnikami.

Rada Programu „Dzieci Ulicy” Fundacji dla Polski

» Darmowy leksykon wiedzy - online