Ile można przez granicę Polski (UE) przewozić pieniędzy i czy trzeba zgłaszać ten fakt na granicy?

W przypadku gdy osoba wjeżdża do UE lub wyjeżdża z UE i przewozi „środki pieniężne” o wartości 10 000 euro albo więcej (lub równowartość w innej walucie), powinna zgłosić w formie pisemnej i na żądanie przedstawić takie „środki pieniężne” właściwym organom (w Polsce są nimi organy KAS lub Straży Granicznej) – zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1889/2005 oraz art. 18 i 20 Prawa dewizowego oraz § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 kwietnia 2009 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych (Dz. U. Nr 69, poz. 597).

Ponadto zgodnie z art. 18 Prawa dewizowego oraz § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 kwietnia 2009 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych, w Polsce obowiązek zgłoszenia „środków pieniężnych” dotyczy także podróżnych (rezydentów i nierezydentów) przekraczających granicę między Polską a innymi państwami członkowskimi UE (granice wewnętrzne UE), z wyjątkiem podróżnych przekraczających granice wewnętrzne z innymi państwami członkowskimi UE, które jednocześnie należą do obszaru Schengen.

Obszar SCHENGEN – jest obszarem (strefą), na którym zniesiona została kontrola graniczna na wspólnych granicach i zapewniona została swoboda przepływu wszystkich osób. Nie należy utożsamiać tej strefy z obszarem zajmowanym przez wszystkie państwa członkowskie UE, ponieważ obecnie strefa ta obejmuje łącznie terytoria 26 państw, w tym terytoria tylko 22 państw członkowskich UE: Austrii, Belgii, Republiki Czeskiej, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, Niemiec, Holandii, Grecji, Hiszpanii, Litwy, Luksemburga, Łotwy, Malty, Polski, Portugalii, Słowacji, Słowenii, Szwecji, Węgier, Włoch.

W Polsce wzór formularza zgłoszenia „środków pieniężnych” został określony w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2007 r. w sprawie sposobu dokonywania potwierdzenia przywozu do kraju oraz wywozu za granicę wartości dewizowych lub krajowych środków płatniczych oraz wzoru zgłoszenia przywozu do kraju i wywozu za granicę tych wartości lub środków (Dz.U. z 2014 r. poz. 1068).

Zgodnie z art. 2 pkt 2 rozporządzenia (WE) 1889/2005 należy zgłosić „środki pieniężne”, które oznaczają:

      • zbywalne papiery na okaziciela, w tym instrumenty płatnicze na okaziciela, takie jak czeki podróżne, instrumenty zbywalne (w tym czeki, weksle i przekazy pieniężne) na okaziciela, indosowane bez ograniczeń, wystawione na fikcyjnego odbiorcę płatności lub występujące w innej formie, która powoduje przejście tytułu do nich przy ich przekazaniu, oraz instrumenty niekompletne (w tym czeki, weksle i przekazy pieniężne), które są podpisane, lecz nie zawierają nazwiska odbiorcy płatności;
      • gotówkę (banknoty i monety będące w obiegu jako środki płatnicze).

Zgodnie z art. 18 Prawa dewizowego, w związku z art. 2 ust. 1 pkt 7, 10 i 13, w naszym kraju „środkami pieniężnymi” (podlegającymi zgłoszeniu) są ponadto:

      • banknoty i monety (w walucie polskiej i obcej) niebędące w obiegu jako środek płatniczy, lecz podlegające oficjalnej wymianie na taki środek;
      • złoto dewizowe i platyna dewizowa, tj. złoto i platyna w stanie nieprzerobionym oraz w postaci sztab, monet bitych po 1850 r., a także półfabrykatów, z wyjątkiem stosowanych w technice dentystycznej; złotem dewizowym i platyną dewizową są również przedmioty ze złota i platyny zazwyczaj niewytwarzane z tych kruszców.

Rozporządzenie (WE) 1889/2005 wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich UE, przy czym w myśl art. 1 ust. 2 jego przepisy pozostają bez uszczerbku dla działań krajowych podejmowanych w celu kontroli przepływów środków pieniężnych w obrębie UE.

W ramach takich właśnie działań – podejmowanych w celu kontroli przepływów środków pieniężnych w obrębie UE – poszczególne państwa członkowskie UE mogą ustanowić własne, krajowe regulacje prawne (w Polsce są nimi ww. przepisy Prawa dewizowego), które mogą np. nakładać obowiązek zgłaszania „środków pieniężnych” również przy przekraczaniu granic wewnętrznych danego państwa członkowskiego UE (granic w obrębie UE).

W sprawie informacji na temat tego typu wewnętrznych przepisów (wymagań), które mogą obowiązywać – w innych niż Polska – państwach członkowskich UE, do których np. osoba się udaje (państwo docelowe), czy przez które osoba przejeżdża (państwo tranzytowe), można kontaktować się przede wszystkim z właściwymi organami (służbami) określonego państwa członkowskiego UE. W naszym kraju takich informacji można szukać również w placówkach dyplomatycznych i konsularnych określonego państwa członkowskiego UE (np. na ich stronach internetowych).

Na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych www.msz.gov.pl w specjalnym poradniku „Polak za granicą” zamieszczonych jest szereg informacji dla podróżnych, które dotyczą m.in. przepisów wjazdowych obowiązujących w niektórych krajach, w tym w państwach członkowskich UE, szczegółowy adres/link: http://poradnik.poland.gov.pl/.

Źródło: granica.gov.pl

» Porady prawne